- زبیدی مهدی ردمائی
علی بن زید بن علوان بن صبرطبن مهدی ردمائی، مکنی به ابوعلی. وی که در آخر عمر خودرا عبدالرحمن نام داد، در ردماء واقع در شرق یمن پائین احقاف، بسال 741 هجری قمری متولد گردید و هم در آنجا بزرگ شد، سپس بگردش در شهرها پرداخت و به حج رفت و مدتی چند در مکه مجاور شد. چندی نیز در شام رحل اقامت افکند، بعراق و مصر نیز سفر کرد و از یافعی و شیخ خلیل و ابن کثیر و ابن خطیب یبرود سماع حدیث کرد ودر فنون حدیث و فقه و نحو و تاریخ و ادبیات مبرز گردید. حدیث بسیار حفظ کرد و در فن رجال استحضار فراوان یافت. الکتاب سیبویه را مذاکره میکرد و به مذهب ابن حزم میل داشت. وی در حدود 20 سال در بادیه اقامت گزید و مردم بیابان نشین را به کتاب و سنت می خواند. سپس به قاهره رفت و در این وقت دچار ضعف نیروی بینایی شده بود. زبیدی مردی دارای شهامت نفس و معرفت فراوان به احوال طبقات گوناگون مردم بود. از اشعار اوست:
ما العلم الا کتاب الله و الاثر
و ماسوی ذاک لا عین و لا اثر
الا هوی و خصومات ملفقه
فلایغرنک من اربابها هدر.
ابوعلی زبیدی بسال 813 در قاهره درگذشت. (از شذرات ج 7 ص 101)
ما العلم الا کتاب الله و الاثر
و ماسوی ذاک لا عین و لا اثر
الا هوی و خصومات ملفقه
فلایغرنک من اربابها هدر.
ابوعلی زبیدی بسال 813 در قاهره درگذشت. (از شذرات ج 7 ص 101)